Voornemens

Twee jaar geleden werd ik getest voor mijn favoriete sport: fysiotherapeutisch onderzoek en bewegingsanalyse. De uitslag was twee uur later heel begrijpelijk. Mijn lichaam zat op slot. Ik kreeg gerichte oefeningen mee op papier, vond de sportschool onzinnig en kocht een matje. Dat rolde ik netjes op en legde het onder mijn bed. Steeds nam ik me voor mijn oefeningen te gaan doen. Van uitstel kwam inderdaad afstel. Ik had nog wel regelmatig les maar schoot niets op. Mijn gebrek zat me nog steeds in de weg. Tot ik een paar maanden geleden tijd had vrijgemaakt om elke ochtend met een logeerhond te gaan wandelen. Veertien dagen achtereen. Mijn loopconditie verbeterde zienderogen en toen de hond weer weg was heb ik ‘oefenen op mijn matje’ ingevoerd. Dat doe ik nu bijna elke dag minstens een half uur. Ik sta er zelfs eerder voor op als dat nodig is. Het heeft mij geleerd dat gedragsverandering een geforceerd begin nodig heeft, je moet iets kunnen weglaten of vervangen om ruimte te maken voor iets nieuws. Anders blijven plannen gewoon voornemens. En gaat het sportief geen spat beter.