Beloning en straf

We zijn zo fantasieloos als het om straffen of belonen gaat, en vooral in het publieke domein. Overheden geven subsidies, heffen belasting, delen boetes uit, zijn zelfs bereid mee te investeren. Alles uitgedrukt in geld, geld en nog eens geld. Alsof er geen andere instrumenten zijn om gewenst gedrag te belonen. Wat te denken van publieke aandacht, een onderscheiding, een titel, een eerste prijs of een eervolle vermelding. Op school kon je ooit aan het eind van het jaar op het podium geroepen worden in het bijzijn van alle leerlingen. Je kreeg dan als beste in een schoolvak een open doekje en een stapeltje boeken. Een hele eer. Dit soort beloningen stel ik me ook voor als stimulans om publiek gedrag te veranderen. De Dichter des Vaderlands als instituut is hiervan een voorbeeld. Zo kun je ook gewenst gedrag in de buurt belonen. Het is maar een idee in het herstel van de gewenste normen en waarden. Het proberen waard.

Schrijfwijs

Schrijven kunnen we allemaal. Foutloos spellen is niet iedereen gegeven. Overtuigend en meeslepend vertellen is slechts weinigen voorbehouden. En iedereen denkt dat het voorgaande niet op hem van toepassing is. Het lijkt zo makkelijk en het is zo moeilijk, een betere samenvatting kan ik niet geven. Alles begint met het idee of de reden om te willen schrijven. Zit er iemand op te wachten? Waarom denk je dat je vijf minuten van mijn tijd krijgt? Een schrijver zou die vraag zelf eens moeten beantwoorden, ik ben benieuwd naar het antwoord. Sommige mensen zijn meesters in het korte verhaal, anderen hebben een aanloop nodig. Meestal dicteert het verhaal hoe het verteld wil worden maar daar moet je dan wel naar luisteren. De manier van vertellen kan humorvol of droog feitelijk zijn, dat maakt een enorm verschil in de waardering. Er zijn ook verhalen die helemaal niet verteld hoeven worden. Enkele media staan er vol mee. Wie houdt hen de spiegel voor?