Mijn happy footprint (1)
Mijn footprint berekenen? Nooit over nagedacht, terwijl ik toch een kind ben van de Club van Rome. Dat rapport viert dit jaar zijn vijftigste verjaardag en is bij nader inzien nog steeds relevant en actueel. We zijn inmiddels drie generaties verder, mijn kleinkinderen zijn intensief bezig met de gevolgen van een halve eeuw onverschilligheid van eerdere generaties. Hun academische projecten gaan over hergebruik van afval en andere manieren van consumptie. Het heeft even geduurd voor ik de implicatie voor mijzelf zag en meer wilde weten over mijn individuele actuele footprint. Concrete aanleiding was de reactie van leeftijdgenoten op de verplichte rapportage van het individuele vervoersgedrag in het grotere bedrijfsleven. Men kon de volgende stappen al uittekenen en vroeg zich af waarheen deze administratieve honger zou leiden. George Orwell, 1984 revisited en hedendaagse Chinese controlezuchtbij elkaar opgeteld. Luidruchtig, lacherig en uiteindelijk onverschillig.
Waarom hebben wij gewacht met het inzetten van kennis en ideeën over een meer verantwoordelijke manier van leven. Waarom heeft onze eigen generatie niet gehandeld toen we leerden dat het zo niet langer kon doorgaan. Waarom zijn er zo weinig bedrijven en projecten die wezenlijke verandering brengen. Waren we zo blij met onze levenswijze en onze verworvenheden en was er geen ruimte voor reflectie? Of zien we niet dat er al veel veranderd is: terugdringing van verspilling, schoonmaken van stranden en oceanen, duurzame productiemethoden, rijden op zonne-energie, auto- en scooterdeling, diensten voor streaming van video en audio, intelligente landbouw en hergebruik van de vrijkomende energie.
Misschien ligt de waarheid in de uitspraak die aan Einstein wordt toegeschreven dat oplossingen niet komen via de denkwijze die de problemen veroorzaakt hebben. Die wetmatigheid betekent dat ik het aan de generatie van mijn kleinkinderen moet overlaten om echte veranderingen te realiseren. De studenten van Delft, Wageningen en Eindhoven die met hun docenten serieus aan een nieuwe werkelijkheid werken. Studenten die in hun eerste jaar beginnen met de stof waarmee wij onze studie beëindigden.
Rosegarden 
Mooie reflectie, Wim! Je zet mij ook aan het denken. De wanhoop en woede van mijn ouders dat er onvoldoende aandacht was voor en nauwelijks werd gehandeld volgens de adviezen van de Club van Rome, staat me helder voor de geest. En l’histoire se répète in mijn beleving, want ik voel diezelfde wanhoop en woede bij mijn dochter, haar vriend en Extinction Rebellion. Maar ook bedrijven die wilden innoveren werden vroeger dwars gezeten, net zoals het Unilever nu gebeurt. Laten we hopen dat de nieuwe generatie inderdaad een doorbraak forceert.
Ellen Vunderink
12 januari 2022 at 8:05 pm
Dank je. En blijf optimist!
wimderoos
12 januari 2022 at 8:23 pm
Wederom een mooie en fraai geformuleerde column.
Het vereist inderdaad ‘Out of the Box’ denken en open staan voor alle concepten en suggesties voor een verantwoorde collectieve en individuele footprint.
Henny M.
14 januari 2022 at 10:55 am